Opgericht in 1974 door Kim Wilson, bijgestaan door kleppers als Jimmie Vaughan, Keith Ferguson en Mick Buck, in Austin, Texas, schoot deze band vrij snel tot in de hoogste regionen van het bluesfirmament. Doorheen de jaren veranderde de bezetting van de band meermaals zodat nu enkel nog zanger/mondharmonicawizzard en frontman Kim Wilson als origineel lid overblijft. Veel muzikanten passeerden reeds de revue waaronder klasbakken als Duke Robillard, Doyle Bramhall, Kid Ramos en Preston Hubbard om er maar enkel te noemen. De huidige bezetting bestaat uit toetsenist Kevin Ancker, bassist Steve Gomez, drummer Nico Leophonte en op gitaar de lichtjes fantastische Johnny Moeller.

De band keerde terug vanuit Denemarken waar ze aantraden op het Blues Heaven Festival en zagen nog een gaatje op deze maandagavond om de Leuvense muziektempel Het Depot in vuur en vlam te komen zetten. We werden vakkundig opgewarmd door een inderhaast opgetrommelde Tiny Legs Tim. Hij kwam in onuitgegeven bezetting zijn laatste album ‘Elsewhere Bound’ voorstellen. Samen met kompanen Filip Vandebril op contrabas en Frederik Van den Berghe achter de drumkit, wist Tim het publiek toch in te palmen met zijn blues en boogie. Eigen composities zoals ‘Steppin’ Up’, ‘Lovin’ Kind’ en ‘Still In Love’ gingen er bij het Leuvense publiek in als zoete koek. Veel bekend volk ook. We zagen vertegenwoordigers van Goezot, Gevarenwinkelfestival en zelfs Moulin Blues Ospel opduiken in een goedgevulde Depotbox.

Na dit zeer verdienstelijk voorprogramma konden Kim en zijn dondervogels het podium op. Deze band teert op zijn vakbekwaamheid en ervaring en hebben de métier volledig onder de knie. Hun aanstekelijke mix van rock’n roll, blues, rhytm & blues en soul werkt op de dansspieren en in geen tijd weten ze Het Depot om te vormen tot een dampende, genietende Texaanse juke-joint. We zagen de band reeds meerdere keren aan het werk – nu was het wel al een tijdje geleden – en alhoewel ze heel voorspelbaar zijn toch doen ze het keer op keer. De Thunderbird sound staat als een huis en elk radertje in het geheel loopt gesmeerd, boegbeeld Wilson op kop natuurlijk. Zijn smoelschuiftechniek grenst aan het perfecte en hij wordt niet voor niets één van de beste hedendaagse mondharmonicaspelers genoemd. Ook qua zang mag hij tot één van de betere blanke uitvoerders worden beschouwd. Zijn speciale manier van fraseren spreekt boekdelen en in de slowblues ‘Black Night Is Falling’ komt dit mooi tot uiting. We krijgen veel bekend werk zoals ‘My Babe’, ‘Good Time Charlie’, ‘Shame Shame Shame’ en ‘Don’t Touch Me Baby’.

De set is mooi opgebouwd met oog voor variatie en details. Ieder bandlid krijgt zijn open doekje maar het zijn toch vooral Kim Wilson en Johnny Moeller die het laken naar zich toe trekken. Deze laatste krijgt meermaals de ruimte om alle registers open te trekken en schudt de één na andere fenomenale solo uit zijn mouwen. Voor mij persoonlijk staat deze Moeller hoog aangeschreven in mijn top tien van favoriete hedendaagse gitaristen. Het lijkt hem allemaal vanzelf te gaan. Dit kan natuurlijk ook gezegd worden van Wilson. De manier waarop hij blaast lijkt zo eenvoudig simpel maar geloof me vrij dat het een hoogstaand niveau is dat hij ten toon spreidt. De tand des tijds lijkt geen vat te hebben op hem – hij ziet er ook al enkele jaren net hetzelfde uit – en op kwaliteit staat blijkbaar geen leeftijd. Dit bewijst hij tijdens een straffe en indrukwekkende instrumental waarbij de bandleden het podium verlaten en hij zich smijt in een lange uitgerekte nooit vervelende solo op de Mississippi saxophone.

Na deze krachttoer kijkt hij voldaan en neemt het oorverdovend applaus graag in ontvangst. Dit was de inleiding naar de grande finale blijkbaar want de één na de andere voltreffer wordt de zaal in gekatapulteerd. Songs als ‘Scratch My Back’, ‘Wait On Time’ en ‘Wrap It Up’ zorgen voor de nodige climax en drijven de temperatuur nog de hoogte in. Hun laatste album ‘Strong Like That’ dateert reeds van 2016 en hierop kwamen ze soulvol uit de hoek. Het nummer ‘Smooth’ wordt opgedragen aan Albert ‘Iceman’.

Collins waarvan Kim destijds vele wijze levenslessen leerde. Na dik twee uren spelen komt er met het bisnummer ‘Tuff Enuff’ – misschien wel hun grootste hit – een einde aan dit zinderende optreden. Dit is echter buiten Kim Wilson gerekend want hij trakteert ons nog op een fabelachtige akoestische a-capella versie van ‘Nine Below Zero’. Afscheid in ware ‘Sonny Boy’ Wilson stijl als het ware. The Fabulous Thunderbirds kwamen, zagen en overwonnen moeiteloos het publiek en bewezen hier eens te meer dat ze verre van versleten zijn. Na afloop komt een gemoedelijke Johnny Moeller nog een praatje maken met het publiek en laat zich gewillig fotograferen met de fans. Het zou me niet verbazen mochten we deze Thunderbirds ergens in de zomer van 2020 op onze festivalpodiums zien verschijnen. Van mij mag het absoluut want ze zijn het dubbel en dik waard.

Huibbe

Foto's © Yvo Zels